நர்சிமின் தயக்கம்

தலைப்பு நிகழ்கால சூழ்நிலைக்கு எவ்வாறெல்லாம் பொருந்தி போகிறது என்பது ஆச்சர்யமே.கதையின் சுருக்கம் கதா நாயகனின் உண்மை சூழ்நிலையையும் காட்டுகிறது.சிறு குறிப்பு - இரண்டு ஆண்டுகளாக சாதித்து விட்டு ஒரு பிரச்சனையின் போது எப்படி தயக்கம் காட்டுகிறான்.இனி புலிப்பாய்ச்சல் காட்டுவானா என்பது இனி தான் தெரிய வரும்.கதை தினகரன் வசந்தத்தில் இருபத்தி இரண்டாம் பக்கத்தில் உள்ளது.வெளியான நாள் ஜூன் ஆறு.

அந்த கல்லூரிக்குள் தயக்கத்துடன் சாதிக் நுழைந்தான்.பயந்து பயந்து எம்.எஸ்சி கெமிஸ்டரி எங்கிருக்கிறது என்று விசாரித்து வகுப்பறை முன் நின்றான்.

"புது அட்மிஷனா..உள்ள வா!" என பேராசிரியர் அழைத்தார்.நுழைந்தவன் காலியான இருக்கையில் அமர்ந்தான்.அவனது பெயர், விவரம், தனித்திறமைகளை பேராசிரியர் கேட்டார். மாணவ, மாணவிகள் மத்தியில் ஆர்வம். சாதிக்கையே பார்த்தார்கள்.

மற்றவற்றுக்கு பதில் சொன்னவன், 'தனித்திறமை'க்கு மட்டும் மவுனமாக இருந்தான். " ஓ... தத்தியா?ஒரு திறமையும் கிடையாதா?" - பேராசிரியர் கேட்க, அனைவரும் கொல்லென்று சிரித்தார்கள்.அந்த நேரம் பார்த்து கல்லூரி பியூன் ஸ்ர்க்குலருடன் வந்தான்.அன்று மதியம் மாவட்ட கல்லூரி மைதானத்தில் மாவட்ட அள்விலான கிரிகெட் போட்டு நடப்பதாகவும், அனைத்து மாணவ மாணவிகளும் கண்டிப்பாக வர வேண்டுமென்றும் கல்லூரி பிரின்ஸிபல் ஆர்டர் போட்டிருந்தார்.

"இந்தாம்மா ரேவதி, நம்ம க்ளாஸ் பசங்க எல்லோரும் மைதானத்துக்கு வர்றாங்களானு நீதான் பார்க்கணும். யாராவது வரலைனா எங்கிட்ட சொல்லு.." என்றார் பேராசிரியர்.

மதியம் மைதானம் மாணவர்களால் நிரமியிருந்தது. ஆனால் சாதிக்கை மட்டும் காணவில்லை. ரேவதி பல்லைக் கடித்தாள். "புதுப் பையன்...தயங்கித் தயங்கி பேசினப்பவே நினைச்சேன்..." என்று அவன் முணுமுணுத்த போது ஒலி பெருக்கி அதிர்ந்தது.

"நம் மாவட்டத்தின் கேப்டனும், நம் கல்லூரியில் புதிதாக சேர்ந்திருப்பவருமான சாதிக் பாட்ஷா, டாஸில் வென்று விட்டார். இதோ, நம் அணி பேட்டிங் செய்ய களம் இறங்குகிறது..." பலத்த கரகோஷத்துடன் ஓபனிங் பேட்ஸ்மேனாக சாதிக் களம் இறங்கினான். ரேவதி உட்பட அனைவரும் திகைப்புடன் ஒருவரையொருவர் பார்த்துக் கொண்டார்கள்.

அன்று ஆரம்பித்த சாதிக்கின் சாதனைகள் அடுத்து வந்த இரு வருடங்களிலும் தொடர்ந்தது. கிரிக்கெட் மட்டுமல்ல, படிப்பிலும் அவன் கில்லாடியாக இருந்தான்.

ஒருநாள் ரேவதி அவனிடம் கேட்டாள். "இந்த ரெண்டு வருஷத்துல நாம எவ்வளவோ பேசியிருக்கோம். ஆனா தயக்கம் இல்லாம நீ என்கிட்ட ஐ லவ் யூன்னு சொல்லவே இல்ல... ஏன் சாதிக்?"

"தயக்கம்னா என்ன ரேவதி?"

"எதுக்கெடுத்தாலும் பயந்து பேசாம் இருக்கிறது?"

"யெஸ்...நீ நாளைக்கு என்ன ஆகப் போறங்கிற பயமோ, இன்னிக்கு ராத்திரிக்கு என்ன சாப்பிடலாம்கிற கவலையோ உனக்கு இல்ல... ஆனா, எனக்கு இருக்கு. என்னோட இந்த நாள் எங்க அப்பாவோட முப்பது வருஷ கூலி, அவர் ஒரு நாள் கூட இரும்பையோ நெருப்பையோ பாத்து வேலை செய்ய தயங்கினதே இல்ல...அவரு வெல்டிங்ல ஒட்ட வைக்கிறது இரும்வ இல்ல...என் வாழ்க்கைய...நான் தயங்காம இருந்திருந்தா பத்தாவதுலயே லவ் பண்ணி இருப்பேன்..."

"சாதிக்..."

"சில நேரங்கள்ல சில விஷயங்களுக்குத் தயங்கினா தப்பே இல்ல...இப்போ நாம எப்படியும் ஃபர்ஸ்ட் கிளாஸ்ல பாஸ் பண்ணப் போறோம்.கிரிக்கெட்டும் அடிஷனலா இருக்கு. ஸோ, ஸ்போர்ட்ஸ் கோட்டாவுல வேலை கிடைக்கும். அப்ப தயக்கமில்லாம வந்து உங்க வீட்ல பொண்ணு கேட்பேன்.இப்ப நான் தயங்கறது, அப்ப தயக்கமில்லாம இருக்கத்தான்..."

சொல்லிவிட்டு சென்ற சாதிக்கை காதலுடன் பார்த்தாள் ரேவதி.