500வது பதிவு நண்பர்களிடம் பகிரங்க மன்னிப்பு கேட்கிறேன்..

சின்ன வயதில் இருந்தே நான் ஒரு தலைவனாக இருக்கவே ஆசை. எனக்கு ஒத்து வராத(என்னை தலைவனாக ஏற்று கொள்ளாத) கும்பலிடம் நான் தள்ளியே இருப்பேன். அதனால் என்னை விட சின்ன வயது பசங்க தான் கிராமத்தில் எனக்கு நண்பர்கள்.ஒரு விஷயத்தில் இறங்கினால் அது முடியும் வரை ஓய்வதில்லை. ப்ளான் பண்ணாம எதையும் பண்ண கூடாது - இது வடிவேலு சொன்னதாக இருந்தாலும் எனக்குப் பொருந்தும். வேலையாக இருந்தாலும் சரி,ஆப்பு வைப்பதாக இருந்தாலும் சரி யாரும் யோசிக்காத கோணத்தில் தான் நான் யோசிப்பேன்.

அப்படி ப்ளான் பண்ணி செய்தத் தவறுகள் இந்த பதிவில்.

சின்ன வயதில் இருந்தே எனக்கு நாணயங்கள் சேகரிப்பதில் ஈடுபாடு உண்டு. யாராவது அறிய வகை காசு வைத்து இருந்தால் என்னால் வாங்க கூடிய விலையில் இருந்தால் வங்கி விடுவேன். நான் எட்டாவது படிக்கும் போது அறிய வகை காசு கண்காட்சி நடத்தினார்கள். என்னிடம் இல்லாத காசான பத்து ரூபாய் காயினும், இரண்டு வகை இருபது காசும் என் வகுப்பில் ஒருவன் வைத்திருந்தான்.இருபது காசு மட்டும் பத்து வைத்திருந்தான்.நான் எவ்வளவோ கெஞ்சிக் கேட்டும் கொடுக்காததால் அடித்து விட முடிவு செய்தேன். என்னால் அவனை நெருங்க கூட முடியவில்லை. கண்காட்சி நடக்கும் போது பார்க்க வந்த சின்ன பசங்களின் பையில் காசுகளை அள்ளிப் போட்டு விட்டார்கள் அவனுடைய எதிரிகள்.இந்த சந்தர்ப்பத்தை பயன்படுத்தி அந்த இரண்டு இருபது காசுகளை நான் அடித்து விட்டேன். இப்பொழுதும் அந்த செப்புக் காசுகளைப் பார்க்கும் போது அவனும்,அந்த திகில் நிமிடமும் வந்து போகும்.அவனிடம் மன்னிப்பு கேட்கிறேன்.

பத்தாம் வகுப்பு படிக்கும் போது ஒருக் கடிகார வழிப்பறியை நடத்தி இருந்தோம்.அவசரமாக காசு கேட்ட நண்பனிடம் "ஒரு வழி இருக்கு ஆனா நீ செய்ய மாட்ட.." என்று பீடிகையோடு ஆரம்பித்தேன்."என்ன.." என்றவனிடம் காலையில் நடந்த அந்த சம்பத்தை நினைவுப்படுத்தினேன்.காலையில் கீழே கிடந்த கடிகாரம் மற்றும் அதை எடுத்தவனைப் பற்றியும் சொன்னேன்."காசு வேணுன்னா அவன் கிட்ட பொய் வாட்ச வாங்கு.." என்று சொன்னேன்.அவன் செய்ய மாட்டான் என்ற நம்பிக்கையில்.கொஞ்ச நேரத்தில் வாட்சைப் பிடுங்கி இருந்தார்கள் எனக்கு தெரியாமல்.கூட இருந்தவனே அந்த வாட்ச்சை அடித்து விட்டான்.காலையில் அந்த பையன் அவன் அம்மாவோடு வந்து பிரச்சனை செய்ய..ஒருநாள் டைம் கேட்டு பாண்டிபஜார் முழுவதும் திரிந்தோம் அந்த வாட்ச்சைப் போல வாங்க.(வினாடி முள்ளுக்குப் பதில் ஒரு சிலந்தி சுற்றி வரும்).கிடைக்காததால் நானூறு ரூபாய் அவன் கொடுத்தான் என்னை வேறு காட்டிக் கொடுக்கவில்லை.அதற்கு கைமாறாக இறுதித் தேர்வின் போது இரண்டு மணி நேரம் தான் தேர்வு எழுதுவேன் மீதி முப்பது நிமிடம் அவனுக்குப் பிட் பாஸ் பண்ணுவேன். கடைசி தேர்வின் போது சரியாக கொடுக்க முடியவில்லை. அவன் அந்த பாடத்தில் தேர்வு ஆகவில்லை..அவனிடம் மன்னிப்பு கேட்கிறேன்(சரியாக பிட்டை பாஸ் பண்ணாதக் காரணத்திற்கு).

கூட இருந்து திருடியவனின் இன்னொரு கதையை படிக்க இங்கே போகவும்

முதல் முறையாக + டூ படிக்கும் போது திருட்டுக் கையெழுத்துப் போட்டேன்.என் அம்மாவின் கையெழுத்தை மிகவும் சிரமப்பட்டுப் போட்டேன். மனது கேட்காமல் ஒரு கடிதம் எழுதி வைத்து விட்டு வந்தேன். எங்கே படிக்காமல் போய் விடுவார்களோ என்று பயந்து ஒரு நண்பனை விட்டு அம்மாவுக்குப் போன் செய்து சொன்னேன். என் வீட்டில் ஒன்றுமே கேட்கவில்லை. இந்த சாதனையை என் மாமா பெண் ஏழு வயதில் (மூன்றவதுப் படிக்கும் போது) என் அம்மாவின் கையெழுத்தைப் போட்டு முறியடித்து விட்டாள். அன்று போன் செய்யச் சொல்லித் நான் தொல்லைப்படுத்திய நண்பனிடம் மன்னிப்பு கேட்கிறேன்.

கல்லூரியில் படிக்கும் போது எனக்கு இரண்டு வருடம் ஜூனியர் அந்த பையன்.ஒருநாள் ஒரு சிடி கொடுத்து பார்க்கச் சொன்னான்.மறுநாள் அவனிடம் கொடுத்தப் பிறகு அது கல்லூரியில் மாட்டிக் கொண்டது.வாலைப் பிடித்து விசாரித்தப் போது ஒரு கூட்டமே மாட்டிக் கொண்டது.அவனிடம் போய் "என்னைக் காட்டி கொடுத்து விடாதே.." என்று நான் மிரட்டியப் போது அவன் சொன்ன வார்த்தைகள் இன்னும் நினைவில் இருக்கிறது."நீங்க தான் எனக்கு ஹீரோ தெரியுமா..உங்களப் போய் நான் காட்டி குடுப்பேனா..நீங்க இப்படிக் கேட்டது தான் எனக்கு ஒரு மாதிரி இருக்கு.." நண்பர்கள் பயமுறுத்தியதால் அவனிடம் சொல்ல வேண்டிய சூழ்நிலை.அப்படி கேட்டதற்கு அவனிடம் மன்னிப்பு கேட்கிறேன்.

இதெல்லாம் நான் அன்று கேட்கவில்லை.காரணம் தயக்கம்,பயம் மற்றும் ஏதோ ஒரு இனம் புரியாத உணர்ச்சி..இன்று கேட்கிறேன்.. என்னை மன்னித்து விடுங்கள்".

டிஸ்கி : இது என்னுடைய 50வது பதிவு.